By JANNEKE OVERDUIN-SCHOT
‘Ga niet tot het hoogst haalbare!’. Dat is in deze tijd niet echt de mainstream-slogan die je zal horen. Veel mensen streven namelijk wel voor het hoogst haalbare in deze maakbare samenleving! De ‘perfecte’ partner, de ‘perfecte’ baan, het ‘perfecte’ uiterlijk, het ‘perfecte’ huis, en ga zo maar door.
Ik zal niet ontkennen dat ik zelf ook een perfectionist ben.. of misschien was. Ik streefde naar het hoogste haalbare doel qua studie: namelijk het afronden van een universitaire studie. Ik dacht: God heeft mij die intellectuele talenten gegeven, dus moet ik die benutten!
Ik streefde naar een perfecte inrichting. Want ik kon het als interieurdesigner immers niet permiteren om zelf een niet magazine-waardig interieur af te leveren. Zodoende verontschuldigde ik mij in het begin vaak: “Tja, die badkamer moeten we nog doen hoor!”, “En de tuin, is ook nog niks, maar dat gaat veranderen”, en de gang… daar heb ik deze plannen voor!”. Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat als pas-getrouwd-stel het geld niet op ons rug groeit, en we met het geld dat binnenkomt verantwoord om willen gaan.
Ik ben me altijd zeer bewust van mijn uiterlijk en doe er mijn best voor om altijd goed voor de dag te komen. Dit houdt ook in dat ik gerust afspraken voorbij liet gaan als ik ongesteld was, en een onrustige huid had en me dus niet mooi voelde.
En hoewel ik ervaar dat ik een geweldige partner heb, en hij in mijn ogen perfect is..(want hij is gedreven, liefdevol, humoristisch, super knap, en ga zo maar door), zit ook hij er wel eens doorheen. Is ook hij gewoon wel eens verdrietig of chagerijnig of gefrustreerd.
Ik heb in de laatste jaren geleerd.. om niet meer de schijn om te houden en niet te streven naar ‘perfectie’, om de volgende reden: Toen ik streefde naar de hoogst haalbare studie (en baan), ervoer ik dat ik uitgeput uit mijn werk kwam. Ik had dan wel de titel ‘psycholoog’, maar ik had geen puf meer om aan mijn huisgenoten te vragen ‘hoe gaat het met je?’, omdat ik niet meer de energie had om naar hen te luisteren. Ik dacht dat ik door een baan als psycholoog kon bijdragen aan de maatschappij en daarmee gehoor gaf aan Gods roeping om mijn talenten te benutten; niet realiserend dat hij deze talenten gegeven heeft om tot dienste te kunnen zijn op veel meer terreinen dan slechts mijn werk.
” Door in plaats van voor het maximale van mijn kunnen te gaan, op drie-kwart te gaan zitten, hield ik meer energie over om er ook thuis nog te kunnen zijn.“
Uiteindelijk heeft dit me meer op geleverd! Meer energie, meer voldoening, meer ‘succes-ervaringen en meer het gevoel lief te kunnen hebben en geliefd te worden!